Pierwsze zapiski o Karpaczu pojawiają się w Księgach Walońskich z końca XIV wieku. Pierwsi osadnicy przybywali tu z powodu kruszców, jakie można było znaleźć, min. złota, srebra i rud żelaza. Sudety należą do najstarszych gór w Polsce, w związku z czym kryły i kryją w sobie wiele cennych surowców mineralnych. Tereny te były licznie zasiedlane przez drwali, co doprowadziło do powstawania kolejnych osad. Pierwsze z nich pojawiły się w Wilczej Porębie, Budnikach i Bierutowicach.

W wyniku karczowania lasu powstawały polany m.in. Stara Polana, Wilcza Poręba oraz Krzywa Góra, na nich z kolei budowano pierwsze w Karkonoszach budy pasterskie.

W XVII w. Karkonoszach pojawili się protestanccy uciekinierzy z Czech. Zaczęło także kwitnąć ziołolecznictwo, większość domów należało do laborantów zajmujących się zbieraniem ziół i wytwarzaniem z nich leczniczych specyfików. Karpacz do czasu prężnego rozwoju turystyki nie istniał jako jedna miejscowość, ale jako zbiór luźnych i niezależnych osad. Prawa miejskie Karpacz otrzymał w 1960 r.

W XIX w. nastąpił rozwój turystyki i sportów zimowych. Przed II wojną światową miasto było pokaźnym kurortem, utrzymanym w tyrolsko-szwajcarskim stylu. Istniało tu połączenie kolejowe, umożliwiające dotarcie do Karpacza wielu turystom, a na nich czekało już mnóstwo atrakcji jak tor bobslejowy, skocznia narciarska, trasy biegowe i szlaki turystyczne. Po wojnie Karpacz stał się głównym kurortem polskich Karkonoszy.